خدای من !!!

 

خوابیده بودم ؛

در خواب کتاب گذشته ام را باز کردم  

و روزهای سپری شده عمرم را برگ به برگ مرور کردم .  

به هر روزی که نگاه می کردم ، در کنارش دو جفت جای پا بود.  

یکی مال من و یکی مال خدا .  

جلوتر می رفتم و  

روزهای سپری شده ام را می دیدم .  

خاطرات خوب ، خاطرات بد ، زیباییها ، لبخندها ، شیرینیها ، مصیبت ها، ...  

همه و همه را می دیدم.

 اما دیدم در کنار بعضی برگها فقط یک جفت جای پا است .  

نگاه کردم ، همه سخت ترین روزهای زندگی ام بودند .  

روزهایی همراه با تلخی ها ، ترس ها ، درد ها، بیچارگی ها .

با ناراحتی به خدا گفتم :  

«روز اول تو به من قول دادی که هیچ گاه مرا تنها نمی گذاری .  

هیچ وقت مرا به حال خود رها نمی کنی  

و من با این اعتماد پذیرفتم که زندگی کنم .  

چگونه ،  

چگونه در این سخت ترین روزهای زندگی توانستی  

مرا با رنج ها ، مصیبت ها و دردمندی ها تنها رها کنی ؟ چگونه ؟»

 خداوند مهربانانه مرا نگاه کرد .  

لبخندی زد و گفت :  

« فرزندم !  

من به تو قول دادم که همراهت خواهم بود .  

در شب و روز ، در تلخی و شادی ، در گرفتاری و خوشبختی .

من به قول خود وفا کردم ،

هرگز تو را تنها نگذاشتم ،

هرگز تو را رها نکردم ،

حتی برای لحظه ای ،

آن جای پا که در آن روزهای سخت می بینی ،  

جای پای من است ،  

وقتی که تو را به دوش کشیده بودم !!!»