گنجشگ و خدا

 

روزها گذشت و گنجشگ با خدا هیچ نگفت. 

فرشتگان سراغش را از خدا می‌گرفتندو خدا هر بار به فرشتگان این گونه می‌گفت:  

« می‌آید. من تنها گوشی هستم که غصه‌هایش را می‌شنود و یگانه قلبی‌ام که دردهایش را در خود نگه می‌دارد ». 

سرانجام گنجشگ روی شاخه‌ای از درخت دنیا نشست. 

فرشتگان چشم به لبهایش دوختند ، گنجشگ هیچ نگفت و خدا لب به سخن گشود: 

« با من بگو از آنچه سنگینی سینه‌ای توست ». 

گنجشگ گفت: 

« لانه‌ای کوچکی داشتم ، آرامگاه خستگی‌هایم بود و سر پناه بی کسی‌ام. تو همان را هم از من گرفتی. این توفان بی‌موقع چه بود؟ چه می‌خواستی از لانه‌ی محقرم؟ کجای دنیا را گرفته بود؟ » 

و سنگینی بغض راه بر کلامش بست. 

سکوتی بر عرش طنین‌انداز شد. فرشتگان همه سر به زیر انداختند. 

خدا گفت: 

« ماری در راه لانه‌ات بود. خواب بودی. باد را گفتم تا خانه‌ات را واژگون کند. آنگاه تو از کمین مار پر گشودی ». 

گنجشگ خیره در خدایی خدا مانده بود. 

خدا گفت: 

« و چه بسیار بلاها که بواسطه‌ی محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی‌ام برخواستی ». 

اشک در دیدگان گنجشگ نشسته بود.  

ناگاه چیزی در درونش فروریخت. 

های‌های گریه‌هایش ملکوت خدا را پر کرد. 

سیب سرخ نچیده